Even voorstellen: Ad de Vlaming

Hoe loop je het "Virus" Roparun op ?

In 2011 werd ik door een collega gevraagd of ik als chauffeur mee wilde met de Roparun. Na overleg met het thuisfront, positieve reactie, ik ga mee. Wat staat mij te wachten ? 

Vrijdag voor Pinksteren op naar Parijs. Nachtje in goedkoop hotelletje. Zaterdagochtend, op naar de start locatie. Daar weet je niet wat je ziet, zoveel gemotiveerde mensen, die deze barre tocht (525 km) willen volbrengen voor dit goede doel. 

Rond het middaguur gaat het "los." De eerste teams gaan starten. Wat een beleving en wat een emotie. Geweldig. Als teamlid heb ik al diverse functies mogen doen. Als chauffeur/cateraar, chauffeur volgbusje voor de lopers en fietser. 

Bij de 10e keer meedoen,alles voorbereid, maar CORONA geeft een streep door de Roparun. Hij gaat niet door. 

Komende jaar (2024) ga ik voor de 14e keer de uitdaging aan. Wederom op de fiets . De verhalen die je om je heen hoort, van teamgenoten en van mensen uit andere teams, ga je steeds meer begrijpen waarom je deze "monstertocht"blijft doen. In de loop der jaren zelf ook het een en ander meegemaakt. Mijn zus en zwager aan deze "sluipmoordenaar"verloren, zo ook andere mensen uit mijn directe omgeving. Deze keer zeker niet minder gemotiveerd als de andere keren. Bij het publiek langs de route zie je blijdschap/emotie. Dit doet je als deelnemer goed. 

Als je kijkt hoeveel doorkomsten er georganiseerd worden, dan geeft dat je weer kracht en motivatie om deze tocht te volbrengen. En of het nu dag of nacht is, er staan altijd wel ergens mensen om je aan te moedigen. De Roparun steunt zoveel goede doelen voor de Palliatieve zorg van kankerpatienten. Dit mag niet verdwijnen.