Even voorstellen: Valentina Visser

Kwartiermaker. Bestaat dat woord eigenlijk nog?

In 2002 in ieder geval wel, want dat was mijn 1e functie in het Roparun-team. Een tent opzetten en 25 luchtbedden opblazen voor het team dat aankwam in Parijs. Maar in 2003 was het de laatste keer dat de Roparun van Rotterdam naar Parijs ging en toen was ik m'n baantje kwijt. In een overmoedige bui (lees met een biertje op 't slotfeest) werd gezegd door mijn teamleden gezegd dat ik wel kon lopen. Ik moet er nu nog om lachen, maar.... Ik liep 'm in 2004 voor 't eerst! Lid geworden van de atletiekvereniging en trainen! En "op route" met de Roparun was wel andere koek dan luchtbedden opblazen in Parijs. 520km afleggen, dag en nacht, weinig slaap en nog rennen ook. Maar Roparun is niet voor niets een "avontuur voor het leven".

Dit jaar mijn 20e Roparun! Bijna was ik gestopt of eigenlijk was ik dat al in 2020 maar toen de verkorte Roparun kwam eind 2021 ging ik weer overstag met team Sterk Staaltje! En weer lopen, want dat vind ik toch het leukst ook al denk ik elke keer op de nachtelijke momenten: "Waarom doe ik dit?"

Het antwoord op die vraag krijg ik als ik de finish overga én als ik me realiseer dat ik met mijn teamgenoten in die 20 jaar veel belangrijk geld voor Roparun heb binnengehaald. Dat ga ik eens uitrekenen onder het trainen!

Op naar Pinksteren, op naar mijn 20e, op naar weer een mooie bijdrage aan de doelen van Roparun!

P.S. Degene die die vraag stelde in 2002 is Harry Slagman en we zijn nog steeds teamgenoten