Nachttraining: de grote oefening voor de Roparun

Vandaag is het de dag van de grote oefening. Langzaamaan kom ik mijn bed uit. Ik ben best gespannen. Hoewel ik weet dat ik op iedereen kan vertrouwen, en iedereen zijn beste beentje voor gaat zetten, is dit toch de grote test. Gaat het allemaal lukken? Is onze voorbereiding goed genoeg?

Ik maak voor mijzelf een paar boterhammen klaar en gooi er nog een paar in mijn tas met spullen. Het is alsof ik een week op vakantie ga zoveel kleding en schoenen heb ik bij mij.

Om 11:40 staat Marc bij mij op de stoep. Het is tijd om naar de Blije Borgh te gaan waar we afgesproken hebben om te verzamelen. Eén busje hebben we met flinke korting mogen huren bij van Gent en 1 busje is ons gedoneerd door ALD. Er zijn al flink wat leden aanwezig en iedereen is vrolijk.

Ik zet mijn ADHD modus aan. Als alle spullen, water, EHBO-kisten en persoonlijke spullen zijn overgeladen gaan we eerst op weg naar AHOY voor de laatste team meeting, kennelijk ook de laatste team meeting in AHOY: volgend jaar in het Nieuwe Luxor.

Eindelijk mochten we dan de Roparun pakketten ophalen. We krijgen wat laatste uitleg over de veiligheid tijdens de Run en DINGETJE(s) waar we op moeten letten. Het motorteam is er niet om alleen maar stop en go's uit te delen maar voornamelijk om op onze veiligheid te letten. Ook hele logische dingen worden aangehaald, volle tank aan de start, bandenplak setje aanwezig bij de start etc. Maar goed dat die even genoemd worden. Het is nogal een dingetje.

Daarna krijgen we uitleg over de laatste route wijzigingen, Run-Bike-Run etappes en gevaarlijke punten. Duitsland en Frankrijk gaan om en om van begin naar het eind.

Na de pauze komt er een dame van het MediaTeam op het toneel en vertelt een verhaal over een loper die 15 jaar geleden vlak voor de start in (toen nog) Rotterdam hoorde dat zijn broer was overleden. Zijn team genoten haalden hem over om toch mee te gaan en bij de finish in Parijs stond zijn zus hem op te wachten. Later bleek diezelfde loper in de zaal te zitten: dit jaar zou zijn laatste Roparun worden. Ook lieten ze een geluidsfragment horen van iemand die gebruik heeft gemaakt van een Roparun bungalow. Daar heeft hij nog een week met zijn directe familie (kinderen/klein kinderen) door gebracht. Vier weken na het interview met de man is hij overleden, maar dankzij de Roparun heeft de familie hele mooie herinneringen aan hem.

Als het geheel is afgelopen, gaan we langzaam aan richting onze busjes. Er worden nog wat afspraken gemaakt en de bus en auto gaan direct door naar Ossendrecht. De andere bus gaat eerst nog 2 adressen af om spullen en een deelnemer op te halen. Uiteindelijk verzamelen we in Ossendrecht waar tijdens het pinksterweekend ons 4e rustpunt gezeteld zal zijn. Voorzichtig wordt er over en weer kennisgemaakt met de teamleden van I Run For Life.

Na een heerlijk diner klaargemaakt door de mensen van I Run For Life worden de laatste dingetjes nog even doorgenomen, langzaam neemt de spanning verder toe. Voor een aantal is dit de eerste keer. Omstreeks 20:30 vertrekken we richting Dendermonde vanwaar we vanaf de doorkomstplaats gaan vertrekken. Snel worden de ver(p)lichte hesjes (te leen van team 29) van baterijen voorzien, er worden nog wat foto's gemaakt en om 21:32 ga ik als eerste loper van ons team van start. Van het team I Run For Life is er al een ploeg onderweg, de 2e ploeg zal 10 minuten later vertrekken.

We lopen op de routerol met een GPS als controle middel. Na nog geen 400 meter lopen we al een paar meter verkeerd. Even wennen en leren lezen. Wij zouden net als op de Roparun zelf 1000 meter lopen en dan wisselen, behalve daar waar onmogelijk. Ik mocht gelijk beginnen met een 1500 meter rustig warm worden. Als snel gaven wij om en om de afstand door aan onze chauffeur die wij wilden lopen 1000, 1500 of 2000 meter. En dat was heel goed te doen. Na een paar keer wisselen kwam het andere team (I Run For Life) in zicht. Hoewel het op de Roparun niet onze bedoeling gaat zijn, was het hier toch even anders en ging de gaskraan open om het gat dicht te lopen. Na een paar keer stuivertje wisselen besloten we dat het genoeg moest zijn en bedachten wij een nieuwe strategie, snelle 1000jes. Waarbij een kilometer in 04:30 minuten regelmatig gehaald werd.

Op een wisselplaats kwamen we tegenover een kroeg te staan waar de wat oudere Belg zijn zaterdag avond doorbracht. Ze keken vol bewondering naar die wandelende kerstbomen die ook nog eens stonden mee te deinen op de muziek. Na een minuutje kwam er een dame naar buiten om te vragen wat we deden en of we een pintje kwamen drinken. Dat hebben we maar beleefd afgeslagen. Onderweg kwamen we wel meer mensen tegen die wisten wat wij deden, parcours verkenning, maar ook (met name jongelui) die ons aanzagen voor hele andere dingen.

Ongeveer halverwege was er een steunpunt, een koppie soep, broodje, een bakkie koffie en een knuffel van onze cateraars die avond. Na ongeveer 20 minuten gingen wij weer op pad. En besloten we rustig aan ons pad te vervolgen. Geen nodeloze tempo's meer, maar ja je zit in een flow of niet. Langzaam maar zeker naderden we Antwerpen en hier zou het eerste stukje Run-Bike-Run komen. Nu hadden de fietsers ook even een welverdiende rust. Door de St. Anna Tunnel. Helaas was de roltrap gedurende de nacht afgesloten en moesten we met de lift. De tunnel zelf is een kilometer lang en die mocht ik lopen. Hoewel het inmiddels half 2 was, was het erg druk in de tunnel. Mijn voorste fietser ging 100 meter voor mij rijden om de lift aan de andere kant op te roepen. Goed plan, echter kwam er een man op de fiets aan die zich ten doel had gesteld niet tegen de linker en niet tegen de rechter muur aan te rijden. Om dat extra te ondersteunen had hij een extra flesje eau de cologne over zichzelf heen gegoten, en de walm bleef nog lang na hem hangen.

Uit de tunnel gekomen moesten we nog een stukje. Helaas daar licht de weg kwijt, maar dankzij de GPS snel weer op de route (1 kilometertje extra). De Nederlandse grens kwam in zicht en hier zouden we een teamfoto gaan maken. Volgende keer nog iets beter opletten: het bord Putte zagen we wel maar Nederland hebben we gemist.

Nog 1 lange donkere bos weg te gaan. En dan zouden we weer op het begin punt zijn. De klok liep al aardig tegen 04:00 aan. Op een wisselplaats hoorde ik geritsel en keek eens om mij heen. Er zat langs het fietspad een egel in de droge bladeren. De egel hebben wij maar aan de andere kant van het hek gezet. Dus zelfs nog een goede daad verricht. De team captain van I Run For Life legde ons uit waar we van de route af moesten om weer terug te komen op het begin punt. De laatste kilometer hebben we met zijn vieren gelopen op een heel rustig dribbel tempo.

04:22 uur waren we terug in Ossendrecht. Het was tijd voor koffie, broodjes en sterke verhalen. Langzaam aan stroomden ook de andere teams binnen en om 05:30 maakten we ons klaar om te vertrekken richting Hendrik Ido Ambacht. Moe maar voldaan gingen we terug. Om 06:30 stonden we allemaal te klappertanden bij de Blije Borgh en wensten wij elkaar weltrusten. Het was een geweldige training!