Roparun 2015: verslag dag 3

Nadat we de bus weer ingepakt hebben met eten en vooral drinken voor onderweg willen we naar het wisselpunt rijden. Vlak voordat ik de bus in beweging zet komt Shalane aanrennen met een bekertje. "Je weet toch dat ik geen koffie drink?" vraag ik aan haar. "Ja, daarom krijg je ook geen koffie!" Bij nader inspectie blijkt dat het koffie bekertje gevuld is met warme gehaktballen! Tijdens de roparun ben je het volledige besef van tijd kwijt, als het donker is, is het nacht, schijnt de zon is het overdag. Na je rust moment, is er een nieuwe dag begonnen. Ik heb geen idee hoe laat het was, maar die gehaktballen waren een geweldig ontbijt!

De etappe gaat voor een deel door de velden, maar ook door dorpjes en steden. Het is druk op het parcours, veel teams, maar ook de Fransen worden wakker en gaan hun zondagse dingen doen. De wisselplekken in de velden zijn goed te vinden, maar wel vrij druk. In de dorpen en steden is het lastiger, en regelmatig staan we bij iemand voor de stoep. Gelukkig kunnen we alles vinden, en gaat de tijd erg snel. Voor we het weten moeten we al weer bellen voor de volgende wissel. Op een mooie heuvelachtige landweg komt een fotograaf van de Stichting Roparun foto's maken. Wat hij kan, kan ik ook! Goed, waar hij er 2 maakt, neem ik er 24. Maar er zit vast wel een goede foto tussen. Elke stap, elke kilometer, en elke wissel komen we dichterbij de eerste grens, België. Naast mij hoor ik dat we vlak voor de grens zullen wisselen. Jammer, denk ik. Laat ze geen plek kunnen vinden en 500 meter verder staan, dan gaan wij de grens over. Je merkt totaal geen verschil op de drukke weg, maar hoe geweldig is het om te kunnen zeggen dat je etappe door 2 landen ging!

Op 200 meter voor de grens staat er een heel bekende bus. Onze aflossing. Het is te druk op de weg om even bij te kunnen praten, dus het is aantikken en wegwezen. Op naar het volgende rustpunt, geregeld door het andere team. We komen aan bij een sporthal, en we zijn er niet alleen. De hele parkeerplaats staat vol met busjes, campers, massagetafels, eettafels, stoelen, en nog veel meer. Terwijl ik bezig ben om de muziekspullen netjes op te ruimen, wordt de bestuurdersdeur in een snelle beweging open getrokken. Ik wil geërgerd reageren, maar als ik omkijk staat er een erg bekend persoon naast de bus. De masseur van een ander team, de persoon die mij mee heeft genomen op mijn eerste Roparun, en nog vele daarna. Het is mijn eigen vader. Ik heb hem 3 dagen daar voor nog gezien, niet langer geleden dan normaal. Maar nu is het even meer dan geweldig om hem te zien!

Na even gepraat te hebben, krijg ik te horen dat het eten klaar is. Een rijstschotel, dat hapt makkelijk weg. Slapen zit er niet in, het is erg warm en veel te druk. Leonie vraagt of mijn vader het tape op haar knie kan vervangen. Daar draait hij zijn hand niet voor om, en hij laat het weten als hij klaar is met zijn huidige patiënt. Na gewoon rustig de tijd door gebracht te hebben, krijg ik telefoon. Het is Shalane: "We zijn er met een uurtje." Ik neem de taak op me om de team leden die zijn gaan slapen te wekken, en de bus weer in te pakken. We rijden naar het wisselpunt, waar we al snel de anderen zien. Onze etappe zal lopen tot vlak voor Zele. Een klein dorpje, waar elke Roparunner van weet dat het daar een groot feest is. Dat is alleen nog ruim 50 kilometer verderop, waar van er 30 over een rechte weg lopen. Het is 26 graden en er is weinig schaduw. De weg is recht en lang, heuvel op, heuvel af, heuvel op, heuvel..... Erik, onze navigatie-kunstenaar begint zich te vervelen. Hij vraagt aan de fietsters of hij een stukje mag fietsen, en Leonie staat haar fiets af. Die zit zo vol met suikers en energie dat ze moeilijk stil kan zitten naast me, en dat brengt leuke beelden met zich mee.

Nog steeds gaat de weg heuvel op, heuvel af, verkeerslichten rechtdoor, heuvel op, heuvel af. Het bonken van de betonplaten werkt haast hypnotiserend. Bonk, bonk. Bonk, bonk (gebruik ik andere woorden krijg ik mogelijk gezeur met een Brabantse zanger). Langs de volledige weg is er 1 hele lange parkeerplaats, dus wisselen is geen probleem. Rotonde rechtdoor, erg verassend... Langzaam aan wordt het steeds drukker, minder plekken waar we kunnen staan. Er komt een file voor verkeerslichten naar de snelweg. Vlak nadat we hebben gewisseld onder die bewuste snelweg is er een klein stukje Run-Bike-Run. De lopers en fietsers slaan rechtsaf, een klein stukje door een woonwijk. Al snel komen we weer op hetzelfde pad, en zetten we de route verder naar Dendermonde. De rechte weg is achter ons, en Erik stapt weer in de bus. Leonie springt weer op de fiets. Dendermonde is de stad die we voor Zele doorkomen. We komen over het stadsplein, waar de vlaggen uithangen, en de mensen groots feest staan te vieren. De Roparun komt weer door de stad, en iedereen weet waar de teams voor bezig zijn. Dat verdiend respect, en een mooi feest. Dat vindt Dendermonde, maar zeker nog vele andere plaatsen op de route!

Dit stuk kennen we, hier hebben we onze nachttraining gehad. Diep in mijn gedachten bedenk ik me dat het op het laatste stuk voor Zele erg moeilijk wisselen is. Maar door de vermoeiïng kom ik niet op het idee om aan te geven dat stuk ook Run-Bike-Run te doen. Als we er achter komen dat juist dat beter zou zijn, sturen we de eerste loper terug op de fiets om te kunnen wisselen en de fietsters te vertellen wat het plan is. De laatste rotonde voor Zele staat ploeg B, en het team van de rustpunten, precies waar we hebben afgesproken. Zele doen we met z'n allen! Dat is mijn eerste Roparun gedaan, en dat zal ik doorzetten tot mijn laatste. Met het hele team lopen, fietsen en rijden we Zele in. Langs de weg staan er overal grote potten met kaarsen die de weg wijzen, dat is een mooi gezicht. Ook hier langs de route mensen. Op stoeltjes en banken voor het huis. Bij de een staat de BBQ rustig te gloeien terwijl het vlees langzaam gaar wordt. Bij een ander slaan er grote vlammen uit de vuurkorf. Vlak voor het dorpsplein worden de bussen gescheiden van de rest van het team. Hier trap ik Marco uit de bus, hij heeft maanden hard gewerkt om hier door heen te komen. Ik zie de rest aan de andere kant van het dorp. De lopers en fietsers worden als ware helden binnen gehaald, en zeker terecht! De chauffeurs worden door achteraf straatjes om het grote feest heen gestuurd. Dit is wel anders geweest, dat mis ik dan wel als chauffeur. Als het hele team Zele uit komt, sta ik ze al op te wachten, de uitdrukking op hun gezichten maakt een hele hoop goed!

Na Zele vertrekken wij naar Ossendrecht, het laatste rustpunt van onze Roparun 2015. We krijgen pannenkoeken met stroop of poedersuiker. Ik ga de uitdaging aan met Marc, hij kan er vast niet zo veel maken als ik op kan.Ik heb daarin genadeloos verloren, en na een aantal dingen besproken te hebben duiken we nog voor een korte tijd ons bed in...

Groeten Dennis