Roparun 2015: verslag dag 4

Aan alles komt een eind, zo ook aan mijn verhaal over de afgelopen Roparun. Hopelijk hebben jullie het met net zo veel plezier gelezen als ik het geschreven heb!

We worden wakker gemaakt terwijl anderen net hun bed in duiken. Eerst maar onze spullen inpakken en daarna een plan van aanpak bespreken. Onze volgende etappe Ossendrecht - Dinteloord bestaat voor het grootste gedeelte uit Run-Bike-Run. In overleg met de lopers en fietsers besluiten we dat de hele etappe op die manier gedaan gaat worden, en Erik en ik zullen overal (waar mogelijk) op de route staan. Daar zullen wij zorgen voor eten, drinken, kleding (voor het wisselende weer) en we zullen ze aanmoedigen. Op dit punt van de Roparun zijn we in Nederland, elk dorp, elke stad, ieder gehucht is een feest!

Het regent zachtjes als we van start gaan met ons laatste stuk. Iedereen is moe, maar de mensen langs de route geven zo'n enorme boost dat je vergeet dat je sinds zaterdagochtend misschien hoogstens 3 uur slaap gepakt hebt. Ossendrecht is een feest waar we allemaal door mogen, dus ook met de bus maken we alles mee. Daarna start het Run-Bike-Run deel van de route. Erik en ik nemen afscheid van de rest van de ploeg, over een aantal kilometer zien we ze pas weer eventjes. Door de grote afstand werkt contact houden met de portofoons niet meer, dus stappen we over op de mobiele telefoon. Als we op het eerste punt staan, neem ik contact op met Leonie. Zij krijgt van ons de locatie en het kilometer punt door, en kan dat vervolgens delen met de rest van de ploeg. Op het eerste punt kunnen we weinig betekenen, alles gaat goed en er is niets nodig. Nadat we even achter de ploeg aan zijn gereden krijgen we een berichtje: "Fiets - wissel, spoed!" Ik wil er meer spoed achter zetten dan was verwacht, maar aangezien we achter ze rijden wil de wissel niet lukken. Nog geen 600 meter verder lukt het wel, de reserve fietsen worden geruild en wij zetten koers naar Bergen op Zoom.

Terwijl nu ook de rest van Nederland aan het wakker worden is, is het langs de route al lekker druk. Een goede vriend van mij stuurt een bericht dat er om 05:45 uur al dwijl-orkesten door de straten van Bergen op Zoom gaan en zijn vriendin foto's aan het maken is voor haar opleiding. Wij wachten ondertussen rustig op ons team, op het laatste plekje waar we op de route mogen stil staan. "En wanneer ga jij eens bewegen?!" hoor ik achter me. Daar staan ze, camera in de hand en met een erg grote glimlach voor dit tijdstip van de dag. Ik probeer me sterk te houden, op dit moment sta ik van de vermoeiïng en de emoties die je onderweg mee krijgt op het punt van breken. Het is geweldig om te zien dat je vrienden zo vroeg hun warme bed uitkomen, om je even op te zoeken.Ze wachten tot ons team voorbij is, maken foto's en gaan weer naar huis, terug naar bed. Slapen, wat zou dat verschrikkelijk lekker zijn, gaat door m'n hoofd. Maar de Roparun stopt voor niets of niemand.

Wij gaan ook weer door, op naar het volgende punt. Op dit stuk van de route mogen we wel rijden, maar absoluut geen ondersteuning geven. Dat betekend dat wij met de bus ook gewoon over het plein met een groot feest kunnen komen, dat geeft weer wat energie. Het eerst volgende punt waar ik de bus stil mag zetten doe ik dat, en laat de emotie die ik net wegstopte voor mijn vrienden even gaan. Ik krijg een brok in m'n keel, een paar tranen rollen over m'n wangen. Ik stuur hem nog even snel een berichtje om ze te bedanken, het betekende heel veel voor mij. En daar komen onze toppers langs, niet moe te krijgen. Maar duidelijk ook vol emoties. Nu komt een heel lang stuk waar we niet bij kunnen komen, dus even snel de fietstassen vol gooien met water en repen. Onderweg naar het volgende punt stopt het met zachtjes regenen en begint het hard te regenen. De ruitenwissers draaien overuren, maar wij zitten wel droog. Ik denk aan de lopers en fietsers, maar die zijn onder een brug gaan staan hoor ik als we bellen. Na lang wachten komen ze de hoek om, even een shirtje wisselen, en we krijgen een bekertje met aardbeien in onze handen gedrukt...Dit is de laatste plek waar we er bij kunnen voor Klaaswaal, de volgende wissel. Daar spreken we af en, met een "kleine" omweg, komen wij daar net wat later aan dan onze ploeg. En is er de aflossing.

Zij zullen de laatste etappe doen en wij gaan vast richting Rotterdam. Bij de Kuip maken we de bussen alvast schoon. Ik haal de Roparunner van de motorkap (die zit al 9 jaar buiten mee te liften). Nadat we besluiten om naar het Wilhelminaplein te lopen, daar is de finish met tijdwaarneming, komt er een auto de parkeerplaats op rijden. De vrouw en kinderen van Marco stappen uit. Dat maakt alle emotie van het hele weekend bij hem los. Tranen, dat is ook de Roparun. Ik weet dat mijn vriendin samen met mijn moeder en zusje op de Coolsingel wachten, dus ik houd er rekening mee dat mij hetzelfde te wachten staat. We lopen met z'n allen richting Wilhelminaplein, als we onderweg de vrouw van Marc tegen komen. En weer die emotie die vanuit iedere cel van het lichaam in 1 keer naar buiten komt. Tijdens het wachten op ons team, komen er heel veel andere teams voorbij. Na lang wachten komt daar het verlossende bericht: "We gaan nu de Laan op Zuid op!" Met de camera in de aanslag lopen we ze tegemoet. Nu kan je goed de blijdschap zien. Blij dat we allemaal in Rotterdam zijn. Maar vooral trots! Trots op wat we gedaan hebben met z'n allen.

Na de tijdwaarneming lopen we allemaal rustig naar de Coolsingel, waar het een groot feest is. Iedereen praat over hun belevingen, de doorkomsten en de mensen die overal staan aan te moedigen. De Daniël den Hoed heeft veel indruk gemaakt op de mensen die daar langs zijn gekomen. Onder andere daar zitten mensen waar we ons zo lang voor hebben ingezet. Het team is al een jaar bezig om mensen te zoeken, spullen te regelen, geld binnen te halen via acties, collectes, beurzen en natuurlijk de verschrikkelijk belangrijke sponsors. Zonder sponsors, geen Roparun! Als we bij het Maritiem museum lopen, zie ik bekenden zitten. Mijn moeder, zusje, tante, vrienden, maar boven alles en iedereen staat daar mijn vriendin. Dat is het punt waar ik ieder jaar weer breek. Ik laat het team even voor wat het is, loop naar haar toe en knuffel alsof ik haar al 14 maanden niet heb gezien. Daar wordt de eerste foto van mij gemaakt, Marco maakt 'm met zijn mobiel en stuurt 'm naar mij door zonder iets te zeggen. Na een paar bossen bloemen, chocolade medailles om mijn nek en nog die ene zoen voor ik weer thuis ben gekregen te hebben, gaan we weer met het hele team door naar de finish. De rest van de weg gaat het voor vele op dezelfde manier, vrienden, familie, geliefden, iedereen staat langs de hekken. Ook mensen die je absoluut niet verwacht, uit mijn oude team. Als we bijna bij de eindstreep zijn, krijgt iedereen een roos van de dames van het entertainmentteam van de Roparun. Dan is het zo ver, de finish! Roparun 2015 is voorbij voor team 262 Sterk Staaltje! De tijd heb ik niet opgezocht, en dat maakt me ook helemaal niet uit. We hebben allemaal een top prestatie geleverd! En dat geldt niet alleen voor ons team, maar voor alle teams, de doorkomstplaatsen en ook zeker de organisatie. Nadat er een groepsfoto gemaakt is, deelt Ruud de medailles van Roparun 2015 uit.

We gaan in groepjes terug naar de busjes en naar onze "uitvalsbasis" in Hendrik-Ido-Ambacht. Daar pakt iedereen zijn spullen en de middelen die ze geleend hebben of gesponsord hebben gekregen. In een heel kort overleg wordt er besloten dat het eten wat we over hebben en niet weg moeten gooien (de vers producten) naar de voedselbank gaan. Ik breng Erik naar huis. Na een heel weekend op de route navigeren, kan dat stukje naar zijn voordeur ook nog wel even. Eenmaal thuis aangekomen plof ik in een stoel, eet iets, geef m'n vriendin een hele dikke knuffel en val in slaap. Nu is het echt voorbij, maar ik kan niet wachten om 2016 weer van start te gaan met dit geweldige team! Roparun, een avontuur voor het leven!

Dennis Heijmans