Roparun 2018: ons verslag

Nu alle indrukken langzaamaan bij iedereen verwerkt zijn, kunnen we terugkijken op onze Roparun. Hieronder volgt een verslag met diverse foto's, video's en andere elementen.

Vrijdag 18-5

Rond een uur of 7 gaan Thijs en Martijn al op pad. De chauffeurs gaan op weg om de busjes op de halen bij Waardeburgh. Ook de rest van het team is inmiddels druk bezig. De laatste boodschappen worden bij sponsoren opgehaald en alle materialen ingeladen. Dit resulteert in een auto vol met vers brood en bijbehorende hilarische taferelen.

Iedereen verzamelt op het Raadhuisplein in Zwijndrecht. In het bijzijn van diverse familieleden en andere fans/geïnteresseerden laden we de laatste spullen in onze Caravan XXL. Vlak voor vertrek genoot iedereen van een kopje koffie of thee. Zelfs de wethouder kwam even een kijkje nemen en wenste ons persoonlijk veel succes.

Al na enkele minuten op de snelweg zat de stemming er goed in! De feestnummers vlogen ons om de oren en er werd uit volle borst meegezongen. Na een korte stop onderweg volgde het resterende deel van de heenweg. Helaas ontkwamen we niet aan de vele files rondom Hamburg. Enigszins verlaat kwamen we aan op het startterrein. Gelukkig was de "grillabend" nog gaande en konden onze enorme honger stillen. 

Na de nodige stukken vlees werd het basiskamp gereed gemaakt. Teamwork zorgde er voor dat de partytent, losse tentjes en andere spullen binnen no-time opgetuigd waren. Alles was klaar voor een rustige avond. De meeste teamleden gingen op tijd naar bed. Nu is het nog mogelijk te slapen, vanaf de start zal dat wel anders zijn....

Verslag van de eerste etappes door masseur Milou:

"Mijn eerste Roparun, mijn eerste etappes."
Daar staan we dan, tussen alle andere feestende teams bij het startterrein in Hamburg. Per team dat vertrekt, tikt onze tijd weg wanneer wij mogen gaan starten. Ieder teamlid zal veel vaker dan normaal op zijn/haar horloge hebben gekeken. Wanneer het bijna half 4 is, begint ons Roparun avontuur echt. Met Jaap, die aan zijn laatste Roparun begint, voorop starten we met z'n allen aan de eerste 500 meter, waarna onze/mijn eerste echte etappe begint.
Met mijn verbazing over het feit dat een kilometer korter is dan ik dacht, dat we echt zo vaak gaan wisselen, dat sommigen uit het team gezelliger en gekker waren dan gedacht, waren we al een heel stuk onderweg. De eerste etappe verliep daarom ook zonder gekke gebeurtenissen (wel met wat bijzondere foto's onderweg). Eenmaal bij het eerste basiskamp stond er een lekkere warme maaltijd voor ons klaar, werden er wat massages gedaan en gingen we slapen.

Eenmaal aan de 2e etappe begonnen, moest ik gaan multitasken. Aangezien onze trouwe navigator Tessa als loper werd ingezet, moest ik die functie overnemen. Na een kleine periode van inkomen werd het verschil tussen links en rechts voor mij duidelijk. Stukje voor stukje werd het allemaal wat duidelijker en ging het ook beter. Ook steeg per kilometer mijn respect naar alle lopers.

De laatste etappe (van Leerdam tot aan Alblasserdam) vond ik zelf de leukste etappe. Het gevoel dat je steeds dichterbij huis komt, er steeds meer publiek langs de weg staat, de motormuizen je aan beginnen te moedigen en vooral de energie die iedereen uitstraalt, maakte deze etappe zo mooi. Omdat we een race tegen de klok hadden om een leuke finish te kunnen krijgen op de Binnenrotte had iedereen zoveel motivatie en energie gekregen waardoor we met z'n allen echt volle bak hebben geknald. Muziek achterop de fiets, motiverend voor de lopers, hier kreeg je gewoon energie van. De combinatie tussen navigeren en masseren (en fotograferen) werd nog een leuke uitdaging toen Marco in die etappe een enorme klap kreeg in zijn kuit; de meest onverantwoorde werkhouding maar wel een Marco die weer in staat was om verder te lopen; daar doe je het voor.

Als ik terugkijk op mijn eerste Roparun, kan ik spreken van een enorm mooie ervaring. Mijn eerste Roparun is ook zeker niet mijn laatste. Blij dat ik de eerste Roparun met dit team, en vooral met mijn broer Twan heb kunnen doen. Daarom een diepe buiging voor heel team 262, Stichting Sterk Staaltje!